O VEGANIK BLOGΑΡΕΙ ΚΑΙ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΕΙ

Η ζωή προχωράει μπροστά και εξελίσσεται. Έτσι λοιπόν σήμερα απόφάσισα να κάνω το επόμενο βήμα.O VegaNik το πρώτο ελληνικό podcast για τον Vegan τρόπο ζωής έφτασε τις 500 ακροάσεις (500 stream plays) και πλέον προσγειώνεται και στον θαυμαστό κόσμο των blogs. Κάνοντας πράξη την φράση που χρησιμοποιώ συχνά στην podcast εκπομπή μου: Vegan πράγματα, όμορφα πράγματα ανοίγω ένα νέο κεφάλαιο στην Vegan πορεία μου.Blogάρω λοιπόν. Ενσωματώνω τις δημοσιογραφικές και κινηματογραφικές σπουδές μου στην πανανθρώπινη ιδιότητα μου αυτή του Vegan και ασχολούμαι πιο ενεργά με την Vegan cultura. Ενημέρωση, καλλιτεχνική δραστηριότητα, συνεντεύξεις, μαγειρική, ο, τιδήποτε αφορά τον Vegan τρόπο ζωής και το πιάνουν οι κεραίες μου θα είναι εδώ. Θα είναι και εδώ όπως και στο podcast. Γιατί o VegaNik θα είναι παντού. Και κάπου εδώ σας παραθέτω ένα Vegan διήγημα που έγραψα με το οποίο διαγωνίστηκα σε σχετικό λογοτεχνικό διαγωνισμό. Πρόκειται για την "Αργή αφαίμαξη" που με συγκίνησε αφάντα. Σας το παραδίδω με αγάπη και ανθρωπιά.

Αργή αφαίμαξη

Βρίσκομαι στον δρόμο. Δίπλα σ’ ένα πεζοδρόμιο. Είναι νωρίς το πρωί και κανείς ακόμη δεν μου δίνει σημασία. Εχθές κάποια παιδιά έπαιξαν ποδόσφαιρο μαζί μου. Δεν ένιωσα πόνο. Μόνον Θλίψη. Δεν είμαι μπάλα. Δεν είμαι παιχνίδι.

Είμαι ένα κρανίο. Ενωμένα κόκαλα πάνω στα οποία κάποτε υπήρχε δέρμα. Υπήρχαν κύτταρα. Κάποτε ήμουν ύπαρξη ολοκληρωμένη. Κεφάλι, λαιμός, πόδια, σπλάχνα, μάτια. Ζούσα αμέριμνος σε πράσινα βουνά, αλλά μιαν ημέρα η γιαγιά που με μεγάλωνε με έδωσε σ’ έναν άλλον. Αυτός ο άλλος με στρίμωξε με άλλα κατσίκια σ’ έναν κλειστό χώρο και πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι θέλει το κακό μου. Θέλει να με σφάξει. Πανικοβλήθηκα, έκλαψα πολύ. Δεν ήθελα να πεθάνω, αλλά δεν γλίτωσα. Δεν γλύτωσε κανένας μας.

Μας έσφαξε. Βασανιστικά. Έχωνε ένα σίδερο στο λαιμό μας και μας άφηνε να τυραννιόμαστε μέσα σε φριχτούς πόνους, με το αίμα μας να στάζει παντού μέσα στον χώρο. Η αργή αφαίμαξη έλεγε ο δήμιός μας είναι το μυστικό για το νόστιμο κρέας. Τι και αν εμείς ουρλιάζαμε; Δεν υπήρξε έλεος.

Κατέληξα, λοιπόν, στο πιάτο σας. Είμαι μια λιχουδιά προϊόν βαρβαρότητας. Είμαι το γεύμα με το οποίο γιορτάζετε τις θρησκείες σας. Είμαι η αργή αφαίμαξη.

Νικόλας Πουρλιάρος